Powódka zainicjowała postępowanie sądowe o zapłatę przeciwko wojewódzkiemu szpitalowi psychiatrycznemu. Gdy sąd apelacyjny wydał wyrok oddalający jej apelację, wniosła skargę kasacyjną. Skarżąca podniosła w niej szereg zarzutów. Wskazała w szczególności, że przepisy ustawy o ochronie zdrowia psychicznego nie zostały poddane właściwej wykładni. Jej zdaniem sądy błędnie oceniły również przepisy odnoszące się do ochrony dóbr osobistych. Powódka wniosła, aby Sąd Najwyższy rozstrzygnął istotne zagadnienie prawne odnoszące się do zakresu stosowania art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, który dotyczy przyjmowania pacjenta do szpitala psychiatrycznego bez jego zgody. Zdaniem powódki wymagało przesądzenia czy i kiedy, pacjent, który zostaje przyjęty do placówki leczniczej w trybie art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego może wyrazić skutecznie następczą zgodę na pozostanie w szpitalu psychiatrycznym. W ocenie skarżącej istniały podstawy do przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Ustawa psychiatryczna do pilnej poprawki - czytaj tutaj>> Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego Sąd Najwyższy nie zgodził się z powódką i odmówił przyjęcia jej skargi kasacyjnej do rozpoznania. Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego ( osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej w art. 22 tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób. Z kolei w art. 22 ust. 1 tej ustawy przewidziano, że przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, jeżeli lekarz wyznaczony do tej czynności, po osobistym zbadaniu tej osoby, stwierdzi wskazania do przyjęcia. Specyfika skargi kasacyjnej Sąd Najwyższy podkreślił, że skarga kasacyjna, jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, powinna być rozpoznawana, o ile jest to zgodne z interesem publicznych – dla rozwoju prawa, jednolitości orzecznictwa i prawidłowej wykładni przepisów. Nie stanowi ona „normalnego” środka zaskarżenia. Powódka w skardze nie wykazała natomiast, aby zachodziły podstawy do jej przyjęcia. Przesłanki te przewidziano w art. 398(9) – przypomniał Sąd Najwyższy. Zgodnie z tym przepisem Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli: w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne; istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów; zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Skarga kasacyjna może być rozpoznana w szczególności, gdy zaistnieje istotne zagadnienie prawne, które wymaga wykładni. Natomiast zagadnienie prawne, którego interpretacji domagała się powódka nie miało charakteru istotnego – uznał Sąd Najwyższy. Skarżąca nie wykazała w skardze, aby w orzecznictwie rozbieżnie interpretowano przepisy art. 22 i art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Ma powstać 300 poradni dla dzieci - ambitny plan naprawy opieki psychiatrycznej - czytaj tutaj>> Ścisła wykładnia W orzecznictwie i literaturze prawniczej wykładano już wielokrotnie przepis art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego – wskazał Sąd Najwyższy. Nie budzi wątpliwości więc relacja tego przepisu do art. 22 ustawy. Nie można też uznać, aby regulacje te wywoływały trudności interpretacyjne. Przyjmuje się, że przepis art. 23 ustawy, który mówi o przyjęciu pacjenta do szpitala bez jego zgody, ma być wykładany w sposób ścisły – podsumował Sąd Najwyższy. Zatem, skarga kasacyjna nie mogła zostać przyjęta do rozpoznania. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2019 r., IV CSK 192/19, LEX nr 2736272. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji. SN: Przepisy o przyjęciu pacjenta bez zgody do szpitala psychiatrycznego stosuje się rygorystycznie Zasady, na jakich dopuszczalne jest umieszczenie pacjenta w szpitalu psychiatrycznym bez jego zgody były już wielokrotnie wyjaśniane w orzecznictwie i w nauce prawa. Regulacja ta nie jest kontrowersyjna. Należy jednak pamiętać, iż może być ona stosowana w sposób ścisły - orzekł Sąd Najwyższy. Powódka zainicjowała postępowanie sądowe o zapłatę przeciwko wojewódzkiemu szpitalowi psychiatrycznemu. Gdy sąd apelacyjny wydał wyrok oddalający jej apelację, wniosła skargę kasacyjną. Skarżąca podniosła w niej szereg zarzutów. Wskazała w szczególności, że przepisy ustawy o ochronie zdrowia psychicznego nie zostały poddane właściwej wykładni. Jej zdaniem sądy błędnie oceniły również przepisy odnoszące się do ochrony dóbr osobistych. Powódka wniosła, aby Sąd Najwyższy rozstrzygnął istotne zagadnienie prawne odnoszące się do zakresu stosowania art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, który dotyczy przyjmowania pacjenta do szpitala psychiatrycznego bez jego zgody. Zdaniem powódki wymagało przesądzenia czy i kiedy, pacjent, który zostaje przyjęty do placówki leczniczej w trybie art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego może wyrazić skutecznie następczą zgodę na pozostanie w szpitalu psychiatrycznym. W ocenie skarżącej istniały podstawy do przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego Sąd Najwyższy nie zgodził się z powódką i odmówił przyjęcia jej skargi kasacyjnej do rozpoznania. Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego ( osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej w art. 22 tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób. Z kolei w art. 22 ust. 1 tej ustawy przewidziano, że przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, jeżeli lekarz wyznaczony do tej czynności, po osobistym zbadaniu tej osoby, stwierdzi wskazania do przyjęcia. Specyfika skargi kasacyjnej Sąd Najwyższy podkreślił, że skarga kasacyjna, jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, powinna być rozpoznawana, o ile jest to zgodne z interesem publicznych – dla rozwoju prawa, jednolitości orzecznictwa i prawidłowej wykładni przepisów. Nie stanowi ona „normalnego” środka zaskarżenia. Powódka w skardze nie wykazała natomiast, aby zachodziły podstawy do jej przyjęcia. Przesłanki te przewidziano w art. 398(9) – przypomniał Sąd Najwyższy. Zgodnie z tym przepisem Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli: w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne; istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów; zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Skarga kasacyjna może być rozpoznana w szczególności, gdy zaistnieje istotne zagadnienie prawne, które wymaga wykładni. Ciechorski Jan, Dezynwoltura ustawodawcy - refleksje nad nowelizacją ustawy o ochronie zdrowia psychicznego Opublikowano: PPP 2019/2/9-22 Natomiast zagadnienie prawne, którego interpretacji domagała się powódka nie miało charakteru istotnego – uznał Sąd Najwyższy. Skarżąca nie wykazała w skardze, aby w orzecznictwie rozbieżnie interpretowano przepisy art. 22 i art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Ścisła wykładnia W orzecznictwie i literaturze prawniczej wykładano już wielokrotnie przepis art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego – wskazał Sąd Najwyższy. Nie budzi wątpliwości więc relacja tego przepisu do art. 22 ustawy. Nie można też uznać, aby regulacje te wywoływały trudności interpretacyjne. Przyjmuje się, że przepis art. 23 ustawy, który mówi o przyjęciu pacjenta do szpitala bez jego zgody, ma być wykładany w sposób ścisły – podsumował Sąd Najwyższy. Zatem, skarga kasacyjna nie mogła zostać przyjęta do rozpoznania. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2019 r., IV CSK 192/19, LEX nr 2736272.wtorek - piątek 8:00 - 16:00. 800 676 676 - połączenie bezpłatne z telefonów stacjonarnych oraz komórkowych. (22) 551 77 91 - połączenie płatne zgodnie z cennikiem operatora. tel. centrali: (22) 55 17 700. fax: (22) 827 64 53. biurorzecznika@brpo.gov.pl. Obywatel trafił do szpitala psychiatrycznego bez swej zgody. Prawo nakazuje, aby
Z wnioskiem o umieszczenie w zakładzie opiekuńczo-leczniczym może wystąpić: sama osoba zainteresowana ubiegająca się o miejsce w ZOL-u, przedstawiciel ustawowy tej osoby lub zakład opieki zdrowotnej. Wniosek powinien zawierać dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, datę i miejsce urodzenia, telefon kontaktowy, a w uzasadnionych przypadkach, kiedy kontakt z osobą ubiegająca się o umieszczenie w zolu jest utrudniony, także kontakt do opiekuna lub innej osoby z rodziny. Składany wniosek powinien zawierać uzasadnienie oraz zgodę wnioskodawcy na ponoszenie odpłatności za pobyt w zakładzie. Jeżeli wniosek nie zawiera zgody na ponoszenie odpłatności, wtedy konieczne jest złożenie oświadczenia strony o wyrażeniu zgody na ponoszenie opłaty za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym w wysokości 70% renty/emerytury/zasiłku stałego oraz potrącania tej kwoty na rzecz ZOL, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Do wniosku należy dołączyć zaświadczenie lekarskie stwierdzające, że osoba ubiegająca się o skierowanie do zakładu z uwagi na swój stan zdrowia wymaga całodobowej opieki pielęgniarskiej w formie pielęgnacji lub opieki i rehabilitacji, a nie wymaga hospitalizacji. Kolejnym dokumentem jest wywiad pielęgniarski sporządzony przez pielęgniarkę środowiskową lub pielęgniarkę z ZOZ wraz z kartą kwalifikacji pacjenta dot. oceny stanu samoobsługi: do ZOL o profilu ogólnym może zostać przyjęty pacjent wymagający całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, w przebiegu choroby przewlekłej, który w ocenie według zmodyfikowanej skali Barthel uzyskał od 0 do 40 pkt ( Niezbędny jest również dokument stwierdzający wysokość dochodu osoby ubiegającej się o skierowanie, tj. decyzja organu emerytalno-rentowego, decyzja dot. zasiłku stałego itp. Niezbędne do złożenia druki znajdują się w zakładach opiekuńczo-leczniczych. Komentarze Procedura umieszczanie w Zespole Opieki Leczniczej – wymagane dokumenty () Właściwą jest gmina właściwa dla opiekuna prawnego; gmina, na terenie której koncentruje...» Właściwą jest gmina, na terenie której zamieszkiwała osoba bezdomna. zanim trafiła...» W Z Ó R Miejscowość, dn….. Imię i nazwisko Adres odbiorcy DECYZJA (NUMER)...» W takiej sytuacji nie można przyznać zasiłku okresowego za cały miesiąc, gdyż...» Przy ustalaniu prawa do pobierania świadczeń rodzinnych, czyli przy przeliczaniu dochodu...»Wówczas do zakładu kieruje takiego pacjenta sąd na podstawie wydanej decyzji o umieszczeniu w ZOL bez jego zgody. W dalszej kolejności podejmowane są kroki w kierunku ubezwłasnowolnienia i ustanowienia opiekuna prawnego. Trudna musi być także sytuacja pacjentów pozbawionych dochodu lub miejsca zamieszkania. Wymagane dokumenty niezbędne do przyjęcia do Zakładu: Wniosek o wydanie skierowanie do ZOL, Skierowanie do ZOL, Jeżeli chorobą współistniejącą jest choroba psychiczna wymagane jest dodatkowo zaświadczenie od lekarza psychiatry o aktualnym stanie zdrowia i braku przeciwwskazań do przebywania w ZOL o profilu ogólnym. W przypadku chorych nie mogących wyrazić świadomie zgody na umieszczenie w ZOL konieczne jest uzyskanie postanowienia Sądu o umieszczeniu bez zgody. W przypadku osoby ubezwłasnowolnionej do zgody Sądu na umieszczenie w Zakładzie należy dołączyć: – postanowienie Sądu o ubezwłasnowolnieniu, – postanowienie Sądu o ustanowieniu opiekuna prawnego. Wywiad pielęgniarski i zaświadczenie lekarskie, Karta oceny świadczeniobiorcy kierowanego do ZOL wg skali Barthel, Kserokopie posiadanej dokumentacji medycznej w tym karty leczenia szpitalnego. Oświadczenie świadczeniobiorcy na potrącanie opłaty za pobyt w ZOL Wszystkie druki znajdują się w zakładce „Dokumenty do pobrania” Niezbędnymi dokumentami wymaganymi w dniu przyjęcia pacjenta do Zakładu są: aktualny dowód osobisty, aktualny dokument potwierdzający ubezpieczenie (Legitymacja Emeryta/Rencisty), kserokopia aktualnej decyzji ZUS/KRUS, decyzja o zasiłku stałym, aktualne badania tj. Rtg klatki piersiowej (PA+bok), morfologia krwi, badania biochemiczne: mocznik, kreatynina, ASPAT, ALAT, lipidogram, elektrolity: sód, potas, INR (u osób przyjmujących leki przeciwzakrzepowe), badanie ogólne moczu oraz karta oceny stanu odżywienia (SGA lub NRS 2002), antygen HBS, HCV oraz kał na nosicielstwo. ksero orzeczenia o stopniu niepełnosprawności lub orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, Umieszczenie w ZOL bez zgody Różnica między ZOL a hospicjum Do Zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego może zostać przyjęta osoba, która: wymaga całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, jest przewlekle chora, oraz która w ocenie lekarskiej otrzymała maksymalnie 6 punktów (na podstawie karty oceny samoobsługi). Postępowanie o umieszczenie w domu pomocy społecznej odbywa się zasadniczo w dwóch trybach. Pierwszy z nich, na wniosek osoby zainteresowanej (zwany też dobrowolnym, tj. za jej wyraźną zgodą), uregulowany został w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej ( Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 z późn. zm.) oraz rozporządzeniach wykonawczych do ustawy. Drugi, na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego (zwany też przymusowym, albowiem umieszczenie odbywa się bez zgody osoby umieszczanej), w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego ( Dz. U. z 2018 r., poz. 1878 z późn. zm.). Podstawą wszczęcia postępowania o umieszczenie w domu pomocy społecznej (DPS) jest wniosek osoby skierowany do ośrodka pomocy społecznej, właściwego według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o skierowanie (art. 101 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej). W przypadku osoby bezdomnej stosuję się regułę wynikającą z art. 101 ust. 2 ustawy, w myśl której, właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały1. Należy wskazać w tym miejscu, że w przypadku skierowania do DPS, nie znajduje zastosowania norma wynikająca z art. 101 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej – tj. udzielanie pomocy w miejscu aktualnego pobytu osoby, albowiem w myśl kolejnego ust. 4 w art. 101, określone zostało wprost, że norma powyższa dotyczy świadczeń, o których mowa w art. 37–42 i 47–50 ustawy o pomocy społecznej, czyli nie obejmuje skierowania do DPS z uwagi na to, że świadczenie to opisuje art. 54 ustawy. Po wpłynięciu wniosku osoby zainteresowanej, na ogólnych zasadach wynikających z art. 106 i 107 ustawy o pomocy społecznej, ze strony ośrodka pomocy społecznej podejmowane są działania zmierzające do ustalenia sytuacji osobistej, zdrowotnej, rodzinnej, dochodowej i majątkowej w celu ustalenia wystąpienia przesłanek umieszczenia w DPS, określonych w art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie z tym przepisem. prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej przysługuje osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych. Obowiązek skierowania osoby do domu opieki społecznej określonego typu powstaje bowiem dopiero wtedy, gdy po stronie osoby zainteresowanej zaistnieją wszystkie przesłanki warunkujące powstanie prawa do tego rodzaju świadczenia pomocy społecznej. W świetle art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej powstanie prawa do umieszczenia w domu pomocy społecznej uwarunkowane jest przede wszystkim ustaleniem, że dana osoba wymaga całodobowej opieki (z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności), nie może samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu i potrzeba takiej opieki nie może być zapewniona w formie usług opiekuńczych. Tak więc warunkiem skierowania do domu pomocy społecznej jest ustalenie, że osoba ubiegająca się o takie skierowanie z powodu wieku, choroby, niepełnosprawności nie może samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu2. Ponadto organ winien dążyć również do ustalenia, czy możliwe jest efektywne wsparcie osób z najbliższego otoczenia wnioskodawcy3. Ustalenia powyższych okoliczności dokonuje się w drodze czynności pracownika socjalnego, jaką jest przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego (art. 107 ust. 1 ustawy), albowiem przyznanie świadczenia z pomocy społecznej, w tym i DPS, musi być nim poprzedzone (art. 106 ust. 4 ustawy). Niewyrażenie zgody na przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego przez osoby ubiegające się o świadczenia z pomocy społecznej stanowi podstawę do odmowy przyznania świadczenia (art. 107 ust. 4a ustawy). Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 sierpnia 2016 r. w sprawie rodzinnego wywiadu środowiskowego ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1788), wywiad przeprowadza się w terminie 14 dni roboczych od dnia powzięcia wiadomości o konieczności jego przeprowadzenia, a w sprawach niecierpiących zwłoki w terminie 2 dni roboczych. Co istotne, wywiad przeprowadza się w miejscu zamieszkania osoby albo w miejscu jej pobytu, w dniach roboczych, w godzinach pracy ośrodka pomocy społecznej albo w innym terminie – pod warunkiem, że został on uzgodnionym z osobą i zaakceptowany przez kierownika ośrodka. Zgodnie z § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej ( Dz. U. z 2018 r., poz. 734), do wniosku o skierowanie do DPS, dołącza się odpowiednio:POLECAMY decyzję o przyznaniu osobie ubiegającej się zasiłku stałego oraz pisemną zgodę osoby ubiegającej się lub jej przedstawiciela ustawowego na ponoszenie opłaty za pobyt w domu; decyzję organu emerytalno-rentowego ustalającego wysokość emerytury lub renty oraz pisemną zgodę na ponoszenie opłaty i na jej potrącanie przez właściwy organ emerytalno-rentowy ze świadczenia emerytalnego lub rentowego, zgodnie z odrębnymi przepisami; oświadczenia o wysokości dochodu osoby ubiegającej się, małżonka, zstępnych przed wstępnymi zobowiązanych do ponoszenia opłaty, oświadczenie o wysokości dochodu osoby małoletniej, w przypadku gdy opłatę będzie ponosić przedstawiciel ustawowy; zaświadczenie, o którym mowa w art. 22 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego ( Dz. U. z 2018 r. poz. 276); pisemną zgodę osoby ubiegającej się lub przedstawiciela ustawowego na potrącanie z zasiłku stałego opłaty za pobyt w domu – w przypadku wyrażenia takiej zgody; pisemną zgodę ośrodka pomocy społecznej na potrącanie z zasiłku stałego osoby ubiegającej się opłaty za pobyt w domu – w przypadku skierowania do domu ponadgminnego; postanowienie sądu opiekuńczego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na skierowanie do domu pomocy społecznej – w przypadku osób ubezwłasnowolnionych całkowicie oraz małoletnich. W przypadku gdy do domu kieruje się osobę na podstawie orzeczenia sądu (tryb przymusowy), wydanie decyzji o skierowaniu do domu nie wymaga przedłożenia dokumentów. Dokumenty te powinny zostać skompletowane w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od dnia wydania decyzji o skierowaniu do domu. Dokumenty kompletuje właściwy ośrodek pomocy społecznej. Jeżeli przeprowadzone postępowanie wykazało zasadność wniosku osoby zainteresowanej w świetle art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej – wydawana jest decyzja o skierowaniu do domu pomocy społecznej. Osoba ubiegająca się jest kierowana do domu na czas nieokreślony, chyba że wystąpi ona z wnioskiem o skierowanie do domu na czas określony. Osobę zainteresowaną kieruje się do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu (określonego w art. 56 ustawy), zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, przy czym w przypadku gdy przewidywany termin oczekiwania na umieszczenie w domu pomocy społecznej danego typu zlokalizowanym najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej wynosi ponad 3 miesiące, osobę kieruje się na jej wniosek do domu pomocy społecznej tego samego typu zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, w którym przewidywany termin oczekiwania na umieszczenie jest krótszy niż 3 miesiące. Po wydaniu decyzji o skierowaniu do DPS wydawana jest decyzja o umieszczeniu w DPS przez organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej lub starostę powiatu prowadzącego dom pomocy społecznej. Przed przyjęciem osoby do domu pracownik socjalny tego domu ustala jej aktualną sytuację w miejscu zamieszkania lub pobytu, która stanowi podstawę indywidualnego planu wsparcia po przyjęciu tej osoby do domu. Pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca. Obowiązani do wnoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej są w kolejności: mieszkaniec domu, a w przypadku osób małoletnich – przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka, małżonek, zstępni przed wstępnymi, gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej. Mieszkaniec domu obowiązany jest jedynie do wnoszenia opłaty w wysokości 70% swojego dochodu. W sytuacji gdy mieszkaniec nie jest w stanie ponosić całości kosztów pobytu w placówce, obowiązek wnoszenia opłat spoczywa po pierwsze na małżonku, w następnej kolejności na zstępnych, dalej zaś na wstępnych, a na końcu – na gminie, przy czym, w przypadku niewywiązywania się małżonka, zstępnych oraz wstępnych z obowiązku opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej opłaty te zastępczo wnosi gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej. Gminie w takiej sytuacji przysługuje jednak prawo dochodzenia zwrotu poniesionych na ten cel wydatków. Przed przystąpieniem do dochodzenia przez gminę zwrotu poniesionych wydatków, na podstawie art. 103 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, kierownik ośrodka pomocy społecznej winien wpierw ustalić w drodze umowy z małżonkiem, zstępnymi przed wstępnymi mieszkańca domu – wysokość wnoszonej przez nich opłaty za pobyt tego mieszkańca w domu pomocy społecznej. Oznacza to, że partycypacja rodziny w kosztach pobytu mieszkańca DPS winna zostać ustalona w umowie (na tym etapie wydanie decyzji administracyjnej jest niedopuszczalne) – wynika to bowiem wprost z treści art. 61 ust. 2 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej (dodatkowo należy wskazać, że przepis ten uzależnia obowiązki małżonka oraz krewnych od ich sytuacji dochodowej – 300% kryterium). Dopiero przy negatywnej postawie osób zobowiązanych do wnoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej ich członka rodziny, przejawiającej się udokumentowaną odmową podpisania umowy, o której mowa w art. 103 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, organ pomocy społecznej powinien wydać decyzję administracyjną, w której zostanie określona wysokość opłaty za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej wniesionej zastępczo przez gminę oraz osoba zobowiązana do zwrotu należności. Zgodnie bowiem z przepisem art. 61 ust. 2d ustawy o pomocy społecznej, w przypadku odmowy przez osoby, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zawarcia umowy, o której mowa w art. 103 ust. 2 ww. ustawy, wysokość ich opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej ustala w drodze decyzji organ gminy właściwej zgodnie z art. 59 ust. 1 ww. ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń, o których mowa w art. 61 ust. 2 pkt 2 i art. 103 ust. 2 ustawy. Zgodnie z przepisem art. 61 ust. 2e ustawy o pomocy społecznej, w przypadku odmowy przez osoby, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zawarcia umowy, o której mowa w art. 103 ust. 2, oraz niewyrażenia zgody na przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego, wysokość ich opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej ustala, w drodze decyzji, organ gminy właściwej, zgodnie z art. 59 ust. 1 ww. ustawy, w wysokości różnicy między średnim kosztem utrzymania w domu pomocy społecznej a opłatą wnoszoną przez mieszkańca domu i opłatami wnoszonymi przez inne osoby obowiązane, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Należy wskazać w tym miejscu, że zgodnie z przepisem art. 61 ust. 2f ustawy o pomocy społecznej, wysokość opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej, o której mowa w art. 61 ust. 2e ww. ustawy, ustala się proporcjonalnie do liczby osób obowiązanych do jej wnoszenia. Do tego należy dodać, że w przypadku niewywiązywania się osób, o których mowa w art. 61 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 61 ust. 2a ustawy o pomocy społecznej, z obowiązku opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej, ustalonego w decyzji lub umowie, o której mowa w art. 103 ust. 2 ww. ustawy, opłaty te zastępczo wnosi gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej. Natomiast wydatki gminy podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji4. Umieszczenie bez zgody osoby zainteresowanej Jak już wspomniano na wstępie, materia ta uregulowana została przez ustawę o ochronie zdrowia psychicznego. Należy wskazać jednak w tym miejscu, że zastosowanie przez ośrodek pomocy społecznej przewidzianych w tej regulacji procedur, w tym postępowania o przymusowe umieszczenie w DPS (art. 39 i następne ustawy), uwarunkowane jest uprzednim objęciem osoby kierowanej przymusowo tzw. oparciem społecznym (swoiste pojęcie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego). Kwestię oparcia społecznego regu... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się
6. Zgoda pacjenta/ki do objęcia opieka długoterminową, 7. Oświadczenie pacjnta/ki -wyrażenie lub nie zgody na informowanie o stanie zdrowia, 8. Oświadczenie pacjenta/ki- wyrażenie zgody na wkłucia itd., 9. Oświadczenie dotyczące badań wstępnych, C. Dokumenty wypełnione przez pacjenta/tkę dotyczące odpłatności z pobyt w ZOL-u;
Zakład Opiekuńczo – Leczniczy W Zakładzie Opiekuńczo – Leczniczym udzielane są świadczenia medyczne pacjentom przewlekle chorym, którzy wymagają ze względu na stan zdrowia całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, rehabilitacyjnych oraz kontynuacji leczenia, a nie wymagają hospitalizacji w oddziale szpitalnym( którzy w ocenie skalą poziomu samodzielności – skalą Barthel otrzymali do 40 pkt, wzór skali Barthel). Do zakładu może być przyjęty pacjent bezpośrednio po zakończonym leczeniu szpitalnego, z domu i z domu pomocy społecznej. Czas pobytu w Zakładzie jest okresowy i zależny wyłącznie od stanu zdrowia Odpłatność za pobyt w ZOL wynosi zgodnie z art. 18 ust. 1 Ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. Nr 210 poz. 2135), wysokości odpowiadającej 250% najniższej emerytury z tym, że opłata nie może być wyższa niż kwota odpowiadająca 70% miesięcznego dochodu świadczeniobiorcy. Koszt świadczeń medycznych finansowany jest w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, pacjent pokrywa koszty wyżywienia i zakwaterowania w wysokości opłaty miesięcznej która wynosi 250 % najniższej emerytury, ale nie więcej niż kwota odpowiadająca 70 % miesięcznego dochodu netto pacjenta w rozumieniu przepisów ustawy o pomocy społecznej. zakład może wystąpić do płatnika /ZUS, KRUS/ o regulowanie kosztów pobytu pacjenta – świadczenie przychodzi do zakładu i rodzina może dokonać stosownego rozliczenia opiekun może przyjąć na siebie zobowiązanie wobec zakładu o pokrywaniu kosztów pobytu pacjenta w zakładzie i regulować je osobiście lub przelewem na konto. Dokumenty stwierdzające wysokość dochodów świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu albo osoby zobowiązanej do ponoszenia odpłatności za pobyt w zakładzie, w szczególności: DECYZJĘ ORGANU EMERYTALNO-RENTOWEGO ustalającego wysokość emerytury albo renty /do decyzji załącza się ZGODĘ ŚWIADCZENIOBIORCY ubiegającego się o skierowanie do zakładu na potrącanie opłaty za pobyt w zakładzie przez właściwy organ emerytalno-rentowy ze świadczenia emerytalno-rentowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, DECYZJĘ O PRZYZNANIU ZASIŁKU STAŁEGO WYRÓWNAWCZEGO LUB RENTY SOCJALNEJ; do decyzji załącza się ZGODĘ ŚWIADCZENIOBIORCY ubiegającego się o skierowanie do zakładu albo przedstawiciela ustawowego do odbioru tych należności przez zakład kserokopia dowodu osobistego. wystąpi brak wskazań medycznych do przebywania pacjenta w zakładzie, stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego pobytu w zakładzie i został oceniony w skali Barthel pow. 40 pkt, na żądanie osoby przebywającej w Zakładzie lub jej przedstawiciela ustawowego osoba przebywająca w zakładzie w sposób rażący narusza regulamin porządkowy, a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jej zdrowia albo życia i zdrowia innych osób, członkowie rodziny pacjenta nie współpracują z personelem zakładu i nie przestrzegają regulaminu porządkowego, a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla zdrowia albo życia pacjenta, upłynął określony w decyzji czas pobytu pacjenta w Zakładzie, gdy nastąpił zgon chorego. Zakład opiekuńczo-leczniczy to nie to samo co dom pomocy społecznej (DPS). Pacjenci w ZOL, mimo iż przebywają w oddziale często miesiącami, nie są w nim zakwaterowani bezterminowo – jest to zawsze pobyt czasowy. W przypadku poprawy stanu zdrowia ZOL ma obowiązek wypisać pacjenta do domu. Decyzję o przyjęciu chorego do Zakładu Opiekuńczo – Leczniczego w Morągu wydaje kierownik zakładu w porozumieniu z lekarzem w oparciu o otrzymaną dokumentację: Z wnioskiem o wydanie skierowania do zakładu opiekuńczego, zwanym dalej „wnioskiem”, występuje do lekarza ubezpieczenia zdrowotnego świadczeniobiorca. Jeżeli pacjent nie jest zdolny do samodzielnego podjęcia świadomej decyzji i wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL-u, decyzję taką podejmuje sąd opiekuńczy na wniosek lekarza. Rodzina osoby wymagającej umieszczenia w ZOL-u nie jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem do sądu. Rodzina pacjenta nie jest uprawniona do wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL. W takiej sytuacji, gdy pacjent nie może świadomie wyrazić zgody – przyjęcie może nastąpić na podstawie postanowienia sądu opiekuńczego. Skierowanie lekarskie wydane przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (rodzinnego), lub lekarza prowadzącego pacjenta z oddziału szpitalnego, po zakończeniu leczenia w warunkach szpitalnych Skala Barthel zaświadczenie lekarskie wydane przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (rodzinnego), lub lekarza prowadzącego pacjenta z oddziału szpitalnego, po zakończeniu leczenia w warunkach szpitalnych, wywiad pielęgniarski wraz z kartą kwalifikacji pacjenta do udzielania świadczeń w ZOL (do ZOL może zostać przyjęty pacjent, wymagający całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, w przebiegu choroby przewlekłej, który w ocenie wg zmodyfikowanej skali Barthel uzyskał od 0 do 40 pkt.), odcinek emerytury/renty lub decyzja emerytalna/rentowa, ubezpieczenie zdrowotne, pacjent w dniu składania dokumentów powinien posiadać aktualne badania tj.: morfologia, OB, badanie ogólne moczu, CRP, elektrolity,kreatynina jeżeli pacjent przenoszony jest z oddziału szpitalnego dodatkowo powinien mieć wykonane posiewy z drzewa oskrzelowego (rurki tracheostomijnej, intubacyjnej), posiew moczu. Ostatni wypis ze szpitala. Tak skompletowane dokumenty należy przekazać do kierownika naszego zakładu, który wspólnie z lekarzem opiniującym wyda decyzję o umieszczeniu, bądź nie umieszczeniu osoby w zakładzie. Po wydaniu pozytywnej decyzji osoba powinna być przyjęta do zakładu. W przypadku braku miejsc – pacjent umieszczany jest na liście oczekujących na przyjęcie. Kierownik zakładu informuje osobę zainteresowaną o terminie przyjęcia do zakładu, bądź umieszczeniu na liście oczekujących. Decyzję o skierowaniu do ZOL wydawane są na pobyt czasowy, który wynosi do 6 miesięcy. UMIESZCZENIE PACJENTA W ZOL BEZ JEGO ZGODY W przypadku pacjenta, który nie jest w stanie wyrazić świadomej zgody na umieszczenie w Zakładzie Opiekuńczo – Leczniczym konieczne jest uzyskanie postanowienia sądu. W przypadku gdy sąd opiekuńczy wyda orzeczenie o umieszczeniu świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym nie jest wymagany wywiad pielęgniarski oraz zaświadczenie lekarskie, orzeczenie sądu opiekuńczego stanowi podstawę do umieszczenia świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. DOKUMENTY POTRZEBNE DO SĄDU WNIOSEK O UMIESZCZENIU PACJENTA – 2 EGZEMPLARZE. ZAŚWIADCZENIE LEKARZA LECZĄCEGO – 2 EGZEMPLARZE. ZAŚWIADCZENIE LEKARZA NEUROLOGA LUB PSYCHIATRY STWIERDZAJĄCEGO BRAK MOŻLIWOŚCI UDZIELENIA PRZEZ PACJENTA ŚWIADOMEJ ZGODY NA UMIESZCZENIE W ZOL-U. – 2 EGZEMPLARZE Sposób i tryb kierowania osób do ZOL -u oraz sposób ustalania odpłatności za pobyt określa Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. w sprawie sposobu i trybu kierowania do zakładów opiekuńczo – leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych (Dz. U. 2012 r. Poz. 731) Kostrzewa Agnieszka – Kierownik Specjalista Pielęgniarstwa Zachowawczego Borkowski Mirosław – lek. med – neurolog Kierownik 89 757 4231 wew. 316 Punkt Pielęgniarski 89 757 4231 wew. 314W przypadku pacjenta, który nie jest w stanie wyrazić świadomej zgody na umieszczenie w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym, konieczne jest uzyskanie postanowienia Sądu Opiekuńczego o umieszczeniu bez zgody pacjenta. W przypadku osoby ubezwłasnowolnionej, do zgody Sądu na umieszczenie w Zakładzie należy dołączyć:
wniosek o umieszczenie w zol bez zgody pacjenta
